Ik wil hierbij allereerst delen dat ik behoorlijk “out of my comfort zone” stap om deze ervaring met jullie te delen, het was B-ram die mij het gevoel heeft gegeven deze beweging toch te gaan maken, ondanks het toch wel als spannend voelt, maar ik moet deze ervaring delen.
Onze allerliefste pluizige oude maar aller aller liefste schapenvriend B-ram heeft zaterdagochtend na enkele dagen van een innerlijke reis zijn weg vervolgd naar het eeuwige paradijs, het licht van de maan wat op zijn snoetje scheen heeft hem meegenomen op zijn verdere avontuur. De afgelopen dagen stonden in het teken van afscheid nemen, hoe doe je dit maar ook wat laat je.
B-ram heeft zijn aardse avontuur beëindigd in onze grote kuil, daar is hij uiteindelijk gaan liggen waarbij wij wisten vanaf deze dag zal hij nooit meer op kunnen staan. Zijn interesse in eten en water was gestopt (de eerste beweging die ik maak om te zien of hij nog ergens behoefte aan had). Op een moment als dit komt de vraag, wat nu te doen, gaan we een dierenarts bellen om hem in te slapen of stappen we wederom mee in het natuurlijke proces. (we hebben een eerdere ervaring als deze mee mogen maken bij het ook zo magische sterfproces 3 jaar geleden van mijn leermeester Libertador).
Meegaan in dit natuurlijk proces was voor ons de enige optie die goed voelde, met de waarheid die in ons leeft dat de ziel van zijn lichaam via dit natuurlijke proces zelf zijn weg mocht nemen om zijn lichaam dan ook echt puur te kunnen verlaten.
Er zullen genoeg mensen zijn die ervaringen hebben met katten die als ze voelen te zullen gaan sterven ‘opeens’ verdwenen te zijn om elders een rustig plekje te zoeken om heen te gaan. Maar als een dier de optie ontbreekt om weg te kunnen (of wil) dan vinden we dit toch maar ‘raar’ en of ‘zielig’.
Het rouwproces was bij het zien ‘B-ram zal nooit meer opstaan’ gelijk van start gegaan, onwetend hoe lang hij nog nodig had, alles wat we proberen in te vullen of probeerde te begrijpen kreeg steeds weer een andere wending. Er is geen handleiding over hoe sterven gaat, enkel dat het een innerlijk proces is wat bij de een sneller gaat als bij de ander. Doordat het lichaam geen vocht en voedsel meer wenst, gaat het lichaam zijn eigen reserves aanspreken, door dit zogenaamde vasten van het lichaam wordt er endorfine aangemaakt wat voor een prettig gevoel zorgt, op den duur komt daar een zeker sufheid bij. Door uitdroging vallen alle vitale organen één voor één uit. Pijnreceptoren worden al snel uitgeschakeld waardoor er een pijn vrije oversteek mogelijk wordt gemaakt.
Velen mensen hebben een negatief idee over deze manier van sterven. Het zien sterven van een dierbare vriendschap roept angsten op binnen onszelf. We vullen van alles in van wat we zien zonder realistisch te zijn dat dit een innerlijk proces is van degene die hiermee bezig is, dit doen we vaak om maar te voorkomen om te voelen wat er op dieper niveau binnen onszelf afspeelt. Verdriet raakt ander verdriet, alle emoties die we ooit gevoeld hebben bij een verdriet van het sterven van een ander raakt wederom de oppervlakte, wordt opnieuw aangeraakt, en als hier nog onverwerkte stukjes zitten zullen deze opnieuw meegaan in hetgeen wat we nu voelen.
Zo dus ook bij mij.
Alle liefhebbende familieleden met pap op nummer 1, bijzondere vriendschappen, goede kennissen, zelfs mijn ex-vriend, alle dieren die me geraakt hebben, JA er zijn echt al velen dierbare zielen overgestoken naar de andere zijde. En toch voelen ze zo dichtbij.
Desondanks dit alles weer te voelen, moet ik eerlijk zeggen: het voelde ok, het voelde fijn, het voelde zelfs een beetje magisch, en het voelde zeker heel puur om letterlijk alles ‘bewust’ te mogen voelen. Alsof er binnen iedere cel in mijn lichaam een hele grote schoonmaak plaatsvond. Ik voelde me geroepen om B-ram bij te staan in zijn proces op een wijze die ik enkel kan verwoorden als diep respect voor dit bijzondere beestje wat ons zoveel liefde heeft gebracht.
We hebben alles gedaan om het proces van B-ram liefdevol te laten verlopen, Jos en ik hebben zelfs 's nachts bij hem in de kuil geslapen, slapen werd onmogelijk want iedere keer als we net een beetje in slaap vielen werd een van ons weer wakker om te kijken hoe het met B-ram ging, was hij er nog, was zijn staat van ZIJN veranderd? Slapen in de open natuur dichtbij onze grote vriend was nodig voor ons eigen proces. Te voelen hoe het in de koude nacht buiten voelt, slapen in de open lucht, op de oh zo harde ondergrond, zo diep samen te zijn met het aardse.
B-ram omringd met rode roosjes, de hartvormige blaadjes die voor liefde, respect en vertrouwen staan. Aan zijn zijde een kaarsje het licht wat hem tegemoet zou komen. “jij bent degene van wie ik hou, jij bent het voor mij” is wat rozen verwoorden!
Dit proces was er voor B-ram , voor ons als zijn mensenvrienden maar zeker ook voor zijn schapenvriendinnetjes die hier overdag vrij rond lopen, ieder op hun eigen manier en eigen tijd kwamen ze met regelmaat even naar hem toe om op hun manier afscheid te nemen. Zelfs onze honden maar ook enkele pony’s, varkens en mevrouw ezel die hem ‘echt’ gekend hebben zochten hem op voor dat laatste moment van aards contact.
Dit is hoe het in de natuur gaat (waarbij we ook realistisch moeten zijn dat velen dieren heengaan door een roofdier wat misbruik maakt van de zwakte van een ouder of verzwakt dier).
Wat we hebben mogen zien in deze dagen is dat het sterfproces opnieuw de waterfase aanraakt (het geboorteproces), oftewel ‘the circle of life’ .
De laatste dag veranderde B-ram zijn lichaamshouding in een opgekruld babyschaapje die tevens geluidjes maakte of het net ter wereld was gekomen en zachte geluidjes maakte zoals jonge dieren kunnen maken. Hij had iets zachts en zoetigs over zich heen. B-ram was duidelijk heel diep naar binnen gericht, er was ook echt geen contact meer met ons de buitenwereld.
B-ram is heengegaan naar het eeuwige paradijs op een leeftijd van midden 20, B-ram heeft hier zijn laatste 3 jaren in “volledige vrijheid” mogen leven, te mogen genieten van alles wat deze bijzondere plek hem kon bieden, lekkere grasjes, struikjes, kruidjes, bloemetjes, hij nam waar hij behoefte aan had. En een ieder die hem gekend heeft is geraakt geworden door zijn oh zo liefdevolle energie. Iets wat mij intens diep raakt heeft in B-ram is een vriendschap te hebben mogen ervaren van een wezentje dat volledig VRIJ heeft mogen ZIJN. Daar waar zijn vriendinnen in de nacht terug in de weide moesten (omdat ze anders mogelijk een wandeling buiten het terrein gingen maken) hadden we het volledige vertrouwen in de wijsheid van deze liefdevolle pluizige oude heer. Als ik je naam riep kreeg ik er een warm vriendelijk en zo vertrouwd geblèr voor terug.
Deze intense ervaring van zo dichtbij heeft ervoor gezorgd dat angst voor sterven plaats heeft gemaakt voor vertrouwen. En vertrouwen heeft alles te maken met je overgeven aan het onvermijdelijke. Oftewel volledige acceptatie. Dit betekent voor mij een grote verlichting en rust in mijn hoofd en hart.
Lieve B-ram; uit het diepst van mijn wezen bedank ik jou voor wat jij mij hebt laten voelen, al die jaren tot op het einde van jouw aardse reis, lief lief schapenmannetje ga jij de schapenwereld maar eens vertellen hoe het is om zo geliefd te zijn door je mensenvriendjes.
Aan alle mensen maar zeker ook alle kinderen die voorbij zijn gekomen in dit proces, intens bedankt voor jullie liefde en steun.
Namasté Claire