Foster ‘ons pleegkind uit het eenzame bos’
Maart 2015
Er was nog iets wat aan onze kudde ontbrak, namelijk een echt Pipi Langkous paard, wit met vlekjes en een stoer karakter!
Ik had de oproep op Facebook gezet en al vrij snel reageerde een lieve vriend van ons. Hij wist zeker dat hij HET paard voor ons gevonden had. Hij had zelf geen kijk op paarden maar zijn buikgevoel had tot hem gesproken en hij was er zo van overtuigd dat wij binnen de kortste tijd in de auto zaten, op zoek naar het Pipi paard wat al jaren alleen zou staan in een eenzaam bos hier een eindje vandaan.
Het was even zoeken maar al snel zagen we in de verte een nieuwsgierig paard dat op en neer aan het rennen was. En het was inderdaad een schimmel met sproetjes. Hij hinnikte ons al tegemoet. Dit was echt zo’n wauw moment. Wat was dit een leuk paard! Maar waarom stond hij hier zo alleen? Torenhogen bulten mest lagen er om hem heen en nergens een ander paard of eigenaar te zien.
Ons oog viel op een flyer die aan de boom hing nabij zijn weide, hier stond een donker paard op afgebeeld met de tekst ‘te koop’. Maar dit paard wat hier stond had een andere kleur. En Jos had inmiddels al snel door dat spikkeltje ook echt geen merrie was. Dit was een heus heertje! Ook wel te horen aan zijn nodige spraakwater!
Even zakte ons de moed in de schoenen, het ging om een ander paard wat te koop stond. Althans dat was onze eerste gedachte. Toch belde we het betreffende nummer op de flyer en kregen een oude man aan de telefoon. Het paard wat hij te koop aanbood was zijn oude merrie die bij hem thuis stond. We vroegen hem of de schimmel waar wij inmiddels al dolverliefd op waren geworden (kan heel snel gaan in het bijzijn van een paard) misschien ook te koop zou zijn. Meneer reageerde erg verbaasd en vroeg ons wat we in hem zagen. Wel het antwoord was kort en krachtig ‘dit was echt het paard waar we naar op zoek waren’.
Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn, waarop meneer vervolgens reageerde ‘wel, ik ben een man op leeftijd en kan minder goed voor mijn paarden zorgen dus wellicht is het inderdaad beter als ik ook afstand doe van deze hengst'.
Het ging allemaal heel snel, er werd een symbolisch klein bedrag afgesproken en we konden hem 2 dagen later al op komen halen. We waren intens verblijd en keken uit om ons Pipi paard op te halen.
Zoals afgesproken arriveerde we twee dagen later met onze trailer om hem mee te nemen naar zijn nieuwe bestemming. Bij aankomst hadden we al snel in de gaten dat meneer hem (goed bedoeld?) had verdoofd, om het laden makkelijker te maken want dit paard had enkel hier geleefd. We vernamen dat deze hengst inmiddels al 9 jaar was, we hadden hier onze vraagtekens bij maar zagen ook een oude man die minder goed ter been was, dus dat zou wel de reden zijn dat hij minder aandacht had besteed aan dit paard.
Het laden werd een groot gedoe. Loverboy zoals hij heette had totaal geen interesse om ook maar één been op de trailerklep te zetten. Meneer werd al snel ongeduldig en probeerde van alles om hem in de trailer te krijgen. Wij gaven aan de hele dag te hebben en alstublieft met rust hem een goede ervaring te geven. De verdoving werkte alles tegen. Zijn lichaam was misschien trager in reageren maar in zijn hoofd was hij nog zo alert.
Uren gingen voorbij en in de namiddag hadden we hem dan uiteindelijk toch in de trailer gekregen. Volgens meneer was het nu klep dicht en rijden maar. We werden hier behoorlijk zenuwachtig van maar we hadden weinig keus. Zo vertrokken we aan onze rit naar huis.
We waren net begonnen aan het betreffende zandpad en de trailer ging alle kanten op. We sprongen uit de auto en zagen al snel dat de hengst zich in de trailer had weten te draaien en lag op zijn rug met de benen omhoog aan de andere zijde dan we hem geladen hadden. Rustig blijven was altijd ons motto maar nu werden we wel echt op de proef gesteld. Loverboy had zich inmiddels omhoog weten te werken en stond met zijn hoofd over de trailerklep te staren, volledig in stress met de bedoeling om over de klep te klimmen. Meneer had een en ander zien gebeuren en was snel ter plaatse, hij sprong (zo goed als hij kon) uit zijn auto en gaf ons mee ‘bind hem vast, doe het zeil omlaag en ga rijden’. Op dit moment hadden we tal van angstige gedachtes (wat als……….) maar we waren ons ook bewust als we nu de klep zouden openen we dit paard nooit meer geladen zouden krijgen en wellicht een jacht konden gaan houden hem te gaan vangen in het diepe bos.
We moesten snel tot een besluit komen en konden enkel vertrouwen dat dit de enige wijze keuze was om meneer zijn advies op te volgen. Zo deden we dit en reden stapvoets richting huis (met dit tempo hadden we nog een vol uur te gaan en we moesten ook nog een stukje over de snelweg). Dit is de spannendste rit ooit geweest. We riepen al wat er bestaat in het universum aan om hulp om ons samen met ons nieuwe paard veilig en
gezond naar zijn nieuwe bestemming te brengen.
Gelukt!
Een uur later kwamen we thuis aan, Loverboy stond bezweet te bibberen op de trailer en al snel zagen we dat de trailer aan alle kanten stuk was. We haalde hem snel van de trailer en zagen tot verbazing dat hij zelf enkel hier en daar een klein schrammetje had opgelopen. We waren thuis, wat kon er nu nog gebeuren? We hadden al een aparte weide voor hem afgezet. Zodat hij langzaam aan kon wennen aan het zicht op andere paarden en vanuit hier voorlopig de rust zou krijgen om weer vertrouwen te krijgen in alles wat hij nodig had. Het alleen staan was van korte duur, het was inmiddels avond geworden en binnen een zeer korte tijd, rende hij in het donker dwars door alle weide afzettingen heen om vervolgens het gevecht aan te gaan met onze oude hengst Libi die naast hem stond.
Waar waren we aan begonnen? Wat was er in hemelsnaam aan de hand met dit paard? We wisten ze uit elkaar te halen waarbij er in het donker een nieuwe weide afzetting werd gemaakt met een grote ruimte tot de volgende weide want een herhaling van dit moest voorkomen worden. Ons Pipi paard liet gedrag zien wat we in al onze paarden ervaringen (en dat was nogal wat) nog nooit hadden gezien. Vol agressie kwam hij ons tegenmoet, er was nul respect. Hij was volledig doorgeslagen.
Maar toch... heel diep van binnen hadden we vertrouwen. Het zou een heel project worden en de nodige tijd gaan kosten maar Jos had dit paard zo opgenomen in zijn hart, dat deze verbinding enkel maar tot een succes zou komen.
Dagelijks trainde Jos met hem in de weide, beetje met beetje kwam er een vertrouwen tot stand maar er hoefde maar ergens onrust te zijn en zelfs Jos werd op de grond gelegd. Diepe wijze lessen werden hier behaald wat er toch in resulteerde dat na een week of drie Jos hem opzadelde en zelfs enkele dagen later tegen mij riep ‘ zet de weide open, ik rij hem het bos in’. Vertrouwen was wederom in dit verhaal het sleutelwoord van het ontstaan van een prachtige relatie tussen twee zielen!
Inmiddels hadden we een nieuwe naam voor hem bedacht. Hij zou ‘Foster’ komen te heten (een mengeling van Foster wat pleegkind betekend en Forester het bos waaruit we hem gered hadden). Foster maakte mooie vooruitgangen in de trainingen met Jos en inmiddels hadden we een van onze rustige paarden bij hem gezet waar hij de lessen van sociaal gedrag met soort genoten van kon leren. Ook dit had de noodzakelijke tijd nodig maar het bracht succes. Een half jaar later boden we hem een vriendin aan, onze merrie Ukina had al eerder aan gegeven erg onder de indruk van hem te zijn. En zo werd deze relatie voor Foster een succes, hij kreeg een vrouw aan zijn zijde om meer in balans te kunnen komen. Vanwege veiligheid voor de omgeving hebben we hem toch laten castreren, ook omdat we puzzelstukjes uit zijn verleden missen of dat er toch ook een genetische bepaling mee heeft gespeeld in zijn gedrag. We waren hier heel erg bewust van en hoe dol we ook op veulentjes zijn, het leek ons beter om een andere weg te bewandelen.
Jos over Foster: “Er zijn momenten dan drukt hij mij gewoon de hemel in.”
Inmiddels zijn we jaren verder, Jos gaat wekelijks met zijn Pipi vriend op avontuur waarbij hij hem enkel rijdt met een touwtje om zijn nek. Deze relatie is zo gebaseerd op elkaar te vertrouwen dat hier ongekende magie voelbaar is. Zelfs voor degene die weinig met paarden hebben, worden hier toch geraakt, enkel van de samensmelting die zo zichtbaar en voelbaar is.
Inmiddels heeft Foster met zijn vriendin Ukina zijn plek gevonden in onze grote kudde, waarbij we hem met regelmaat zien spelen i.p.v. vechten met de anderen. Dit heeft echt de tijd nodig gehad dat hij zijn omgeving ging vertrouwen, maar ook het begrijpen en uitleven van de communicatie tussen paarden onderling.
Dit is wat we hem zo toe wensen, ECHT paard te mogen zijn en het leven te VERTROUWEN, vanuit hier ontstaat al steeds meer zichtbaar het echte Pipi Langkous paard dat we vanaf het eerste moment in onze harten hebben gevoeld.
